Wedstrijdverslag Maasdijk 2 - VVS 2
Schipluiden Twee: Avernij op de Dijk.
Deze gans Hollandse morgen werd ik wakker door de tikkende regen op het raam.
Het was een morgen die mij deed herinneren aan mijn jeugdjaren bij de plaatselijke VV. Met een knoop in mijn buik sprong ik dan op, al vrezend voor een afkeuring. In die tijd was een kunstgrasveld nog een zeldzaamheid, in plaats van een gewoonte. In de latere jeugd, tijdens de opkomst van de plastic matten, en de tijd waar je minder moeite had met een afkeuring, wist je of de tegenstander wel of geen kunstgras had liggen. Zo niet, nam je stiekem nog een paar biertjes en sjekkies extra, en gokte je erop dat je, in het ergste geval ,op het handbalveldje moest trainen.
Dat noemt men nostalgie. Dat Cees van Eijk vroeger wit haar had nu kaal is, en twee zonen heeft waarvan een “Witte” heet en de ander “Kale” noemt men: ironie.
Maar genoeg ge-nie. Op naar het hoofdpijndossier dat “Samenstelling van Schipluiden Twee” heet. Het was weer flink passen en meten voor trainer Fred. Twee twijfelgevallen door blessure, een verkeerd ingestelde wekker en wel of geen Ali. Gelukkig alsnog een volgeladen dug-out dankzij de medewerking van de A-jeugd( oeps, nostalgie. O19 moet ik volgens mij tegenwoordig zeggen).
Inmiddels was de regen ingeruild voor een ondeugend zonnetje, maar een gure stevige wind verraden dat hare winter haar intrede had gemaakt. Een omstandigheid die het niet makkelijker maakte , maar ook de tegenstander had daar last van. Over de tegenstander gesproken. Vandaag ging de reis naar het altijd gezellige Maasdijk. Westlandser wordt het niet. Een prima gastheer en uiterst interessante ontmoeting gezien de stand van de ranglijst. Want wil Schipluiden(nummer 6) aansluiting vinden bij de (sub)top moet het vandaag resultaat boeken bij de nummer 5 van het klassement.
Maar niets wees erop dat Schipluiden de intentie had om de goede reeks een vervolg te geven. Het Tweede startte het duel namelijk als een frikandel die tekort in de teus had gedreven: slappe hap. Het was dan ook Maasdijk dat al vrij vroeg in de wedstrijd op een voorsprong kwam. Slapperdewapski verdedigen en dekken zorgde ervoor dat Schipluiden op jacht moest naar de gelijkmaker. Geen probleem zou je zeggen, na de vroege achterstand van vorige week tegen GDA. Helaas was het deze week anders. De meeste simpele dingen gingen collectief mis . Waardoor de clichématige uitspraak: “je voetbalt tegen jezelf”, terecht uit de kast kon worden getrokken.
Het duurde dan ook niet lang voordat Maasdijk de marge verdubbelde. En dit was niet met een perfecte opgebouwde, verzorgde aanval van achteruit, waarbij Schipluiden niks te verwijten viel. Even slikken en weer doorgaan, zou Marco Borsato zeggen. Want van, enigszins, een wake up call voor Schipluiden was te spreken. Schipluiden pakte een kleine periode de draad op en wist daarin de aansluiting te vinden. Randje zestienmeter schoof Nathan Hoek de bal richting de vrijgelopen Ruben Gielesen die, net als vorige week, droogjes de keeper passeerde als een doorgewinterde spits.
Hop, hop, gas erop? Nee. Schipluiden viel terug in een oude gewoonte en grossierde in fouten. Dus was het maar goed dat “de man in black” van de middag tweemaal op zijn fluit blies voor 15 minuten donderspeechen van Fred. Dit waren de 45 minuten met wind mee, en een 2-1 achterstand.
Een pittige taak want Maasdijk zat het in zadel en kon hun favoriete spelletje spelen: de lange bal hanteren. En zo kabbelde het spel op en neer zonder noemenswaardige momenten. Ware het niet dat Schipluiden ervoor koos om de Sinterklaasintocht naar veld 1 van Maasdijk te halen door een doelpunt weg te geven als cadeau. 3-1, de “missie Maasdijk” werd er niet makkelijker op.
Bepaalde omzettingen realiseren werd immers ook onmogelijk gemaakt door twee blessure gevallen, waardoor het weer schuiven als een schaakbord was. In de tussentijd kreeg Schipluiden wel pardoes een goede kans op de aansluiting middels Ruben Gielesen. Helaas bleef hij dit keer iets te kalm en liep het met een rollertje af. De wet van Murphy deed zich aan, en ongeveer een minuut later lag de bal er aan de andere kant wel in. 4-1, geflatteerd, maar wel de realiteit.
Ondanks het zwakke spel van Schipluiden gingen de koppies niet hang, bleef een ieder positief en werd er toegewerkt naar een (zover mogelijk) goed resultaat. De mouwen bleven opgestroopt en de werklust van Schipluiden leverde nog een doelpunt op van Wessel van der Burgh. Daar deed zich zowaar een sprankje hoop voor, op een verder treurige middag.
Maar als het kalf verdronken is, dempt men de put. Schipluiden was in de resterende 15 minuren niet meer in staat om Maasdijk verder pijn te doen en droop zodoende teleurgesteld af. De aansluiting met de hogere heren in het klassement werd hierdoor uitgesteld. De Hertog-jannen smaakten zuurder dan vorige week, de sfeer was bekoeld, net als de boiler die de douche reguleert bij Maasdijk. Nu is het zaak om resultaat te boeken op de Tiendweg tegen MSV’71 om in ieder geval afscheid te nemen van de onderste regionen.
De rest van het weekend tikte de regen nog veelvoudig tegen mijn raam waardoor ik het luchtruim tegemoet ging met een nat Nederland onder mij. Volgende week moet ik weer vertrouwen op de camera en app. Dat noemt men: technologie.
The Flying Dutchman